Helen Boer
Kunstenares Helen Boers woont en werkt in Wassenaar.
Zij volgde lessen aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, maar verliet deze voortijdig, omdat zij meer haar eigen weg en intuïtie wilde volgen.
Haar eigenzinnigheid maakt evenals haar gevoel onlosmakelijk deel uit van haar identiteit als kunstenaar. Haar doeken zijn kleurrijk, gewaagd en bovenal zeer gevarieerd. Helen Boers veroorlooft zich meer dan menig andere kunstenaar en slaagt er desondanks in een zeer herkenbare lijn neer te zetten. Voorop staat hierbij de vrijheid van expressie.
Helen Boers is geïnspireerd door de kunstenaars van de COBRA-groep en wil met haar werk bijdragen aan een betere samenleving.
Lees hieronder een interview met Helen Boers, gehouden door Caroline van Wilgen
Hoe ben je er toegekomen te gaan schilderen?
Ik schilder, tekenen, knutsel, vanaf kinds af aan, ben altijd met kleuren bezig geweest
Je zou kunnen zeggen dat ik een aangeboren drang tot het werken met kleuren en materialen
heb.
Wat gebeurd er met je als je schildert?
Als ik schilder word ik rustig…ik leef (mits ik niet gestoord word) dan in mijn eigen wereld.
In het allerleukste geval zit ik dan in een écht flow een trance. Gebeurd natuurlijk niet altijd maar het hoort écht bij het schilderen zoals ik dat doe ik sta soms versteld van wat er zomaar komt!
Hoe vaak schilder je?
Zo vaak mogelijk, doe ik het niet op papier/doek dan schilder ik wel in mijn hoofd.
Ik ben er gewoon altijd mee bezig… Ik kan bijvoorbeeld iets zien en gelijk inspiratie krijgen over hoe ik die kleur, dat materiaal zou kunnen gebruiken en combineren met dingen die ik al heb of doe. Maar soms zie ik iets dat me raakt, maar duurt het bij voorbeeld een half jaar voordat ik die kleur of dat beeld of materiaal écht ga gebruiken. Ik laat het gewoon gebeuren!
Ik verzamel veel wat ik gewoon in het leven van alle dag tegen kom. Zo zie ik vaak iets liggen op straat en dat móet dan mee naar huis, ik kan het gewoon niet laten liggen.
Ik word dan als een magneet aangetrokken tot die vorm of dat materiaal en dan begint er bij mij iets te borrelen van binnen.
Je zegt: iedereen kan schilderen, hoe bedoel je dat precies?
Wat ik daar vooral mee bedoel is dat ik er van overtuigd ben dat iedereen iets op papier kan zetten wat écht uit hem/haar zelf komt. Vaak geloven mensen het tegenover gestelde en dat zorgt er dan voor dat ze bang zijn dat ze ‘het’ niet kunnen. Ze worden dan letterlijk gehinderd door de beelden en ideeën die zij of hun omgeving over schilderen hebben. En die ideeën maken dat zij het gevoel te hebben ergens aan te moeten voldoen, in plaats gewoon lekker bezig te zijn en te zien wat er allemaal in hun leeft en naar buiten wil komen.
Natuurlijk is schilderen, de weg die je aflegt vanaf de eerste keer dat aan de slag gaat een proces.
Hoe help je jezelf bij schilder-blokkades?
Als ik een blokkade voel laat ik dat werk gewoon een tijdje met rust. Ik dwing niets af.
Als het niet gaat nou dan gaat het (even) niet. Dat gevoel geef ik de ruimte, maar ga wel gewoon door met schilderen aan een ander werk. Dus ik ben eigenlijk altijd met meerdere tekeningen/doeken tegelijkertijd aan de slag.
En dat schilderij wat ik dan even weg leg, roept mij vanzelf wel terug als de tijd rijp is om er verder aan te werken.
Soms werkt ook goed als ik het schilderij niet weg leg maar juist zorg dat ik er een paar keer dag langs loop en zo houd ik contact zonder dat ik iets hoef en herken ik vanzelf het moment waarop ik verder kan.
Schilderen is pas leuk als je de vreugde van het creëren centraal stelt en niet de prestatie.
Daarom gooi ik ook nooit iets weg uit woede of frustratie. Alles mag bestaan en ik zie
ook heel duidelijk de weg die ik al schilderend in de loop der jaren procesmatig ben gegaan.
En als je dat proces de ruimte geeft en dus ook de ruimte geeft dat niet alles hoeft te kloppen
of mooi hoeft te zijn, maar wél goed voelt om te doen, dan breng je jezelf al schilderende in contact met die flow.
Waar ligt voor jou het accent in de lessen die je wilt gaan geven?
Schilderen vanuit je Ziel! Ik zou het eigenlijk ook geen les geven willen noemen.
Ik stimuleer deelnemers te gaan experimenteren met kleur en materialen.
Ooit las is dat experimenteren leren is. Nou dat is eigenlijk in een notendop wat ik mensen wil aanreiken. Gun je zelf dat experiment en kijk maar waar je uitkomt. Je kunt het eigenlijk vergelijken met puzzelen, je verzamelt stukjes en gaat passen en meten en voelen hoe die het beste in elkaar passen.
Je zou eigenlijk dus kunnen zeggen dat mijn lessen een ervaring zijn in een kleuren laboratorium en dat hoe fantastisch het is om te creëren.
Wat hoop je deelnemers door het schilderen te laten ervaren?
Ik hoop dat de deelnemers ervaren dat onze Ziel in kleuren spreekt, maar ook dat kleuren soms een klank hebben en verbonden zijn met beweging.
Zit er een opbouw in je lessen? Of geef je de ruimte wat per keer leeft bij deelnemers?
Ik werk met een bepaalde opbouw niet schools, maar ruimte scheppend en innerlijke hobbels durven nemen. Ik begeleid deelnemers in het leren kijken, alsof ze alles voor het eerst écht Zien.
Opnieuw leren kijken maakt namelijk los, zowel jou áls wat je ziet.
Is er een periode waarin ploeteren en zaken eigen maken centraal staat? En wat raad je mensen aan om aan die periode ook plezier te beleven?
Altijd de moed in er houden en vooral veel lol maken ipv je zorgen maken hoe het nu verder moet.
Vertel iets over je eigen lievelingsschilderij?
Ik heb eigenlijk geen lievelings schilderij, maar wel een heel bijzondere ervaring die ik graag wil vertellen.
En dan volgt het verhaal van de expositie, de vrouw die een kleine afbeelding van jouw werk zag op een flyer waarin alle exposanten werden opgesomd. Dat zij jouw werk ging na tekenen
En dat dat zo gigantisch bevrijdend werkte voor haar en haar depressie. Dat het voor die vrouw zo geweldig was om zonder dat er een therapeut aan te pas hoefde te komen zij zichzelf heeft kunnen helpen door zich te laten raken en vanuit die geraaktheid de verbinding met zichzelf weer te herstellen.